یک صبحانه مردانه با زرافه‌ها! | نگاهی به فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» سروش صحت

به گزارش شهرآرانیوز؛ فیلم سینمایی «صبحانه با زرافه ها»، ساخته سروش صحت، تجربه‌ای تازه و البته جذاب از این کارگردان است که هم زمان با بهره‌گیری از طنز مینیمال و بازی‌های دقیق، جذابیت خود را نزد مخاطب تثبیت کرده است. این فیلم، به جای بهره برداری از شوخی‌های معمول که گاه به لودگی می‌زند، به کمدی‌های ساده و موجز روی آورده و توانسته است مرزی مشخص میان طنز خود و آثار رایج کمدی بزن وبکوب ایجاد کند. حضور کاراکتر‌های متفاوت و فضاسازی مردانه، به اثر وجهه‌ای متمایز بخشیده و آن را در مسیری جدید از کمدی در سینمای ایران قرار داده است.

شوخی‌های مینیمال و تأثیرگذار

«صبحانه با زرافه ها» از آن دست فیلم‌هایی است که به شدت از شوخی‌های اغراق شده پرهیز و با ظرافت تمام، مخاطب را با شوخی‌های طبیعی و کنترل شده اش همراه می‌کند. این رویکرد، از آثار کمدی رایج و شلوغ فاصله ایجاد می‌کند و به فیلم، ظاهری هوشمندانه‌تر و نزدیک‌تر به زندگی می‌بخشد؛ هرچند دو سکانس حرکات موزون، چندان در روند داستان جایگاه برجسته‌ای ندارند و گویی صرفا برای تبلیغات و جلب توجه مخاطب در اثر گنجانده شده اند. کمدی این اثر، به دور از هیاهو، با شوخی‌های مینیمال و مؤثر پیش می‌رود و از دنیای پراغراق آثار کمدی رایج در سینمای ایران فاصله می‌گیرد.

مکث‌های حساب شده

یکی از ویژگی‌های بارز این فیلم، استفاده از مکث‌های متعدد است که به تماشاگر فرصت می‌دهد به ایده‌های غیرکمدی فیلم نیز فکر کند. این مکث‌ها وقتی در جای درست خود قرار می‌گیرند، نه تنها در روند قصه مؤثر هستند، بلکه باعث می‌شوند مخاطب، فرصت تأمل در مفاهیم اجتماعی و انسانی عمیق تری را که «صحت» در متن اثر خود گنجانده است، بیابد. این مکث ها، شکلی از فیلم را به نمایش می‌گذارند که با ساختار آرام و متفکرانه اش، مخاطب را به خود نزدیک‌تر می‌کند و فرصتی برای درک لایه‌های درونی‌تر داستان فراهم می‌آورد.

عجیب پردازی و کمدی «هنگ اوور» ایرانی

از دیگر ویژگی‌های منحصربه فرد «صبحانه با زرافه ها»، خصلتی است که فریدون جیرانی آن را «عجیب پردازی» نامید. سروش صحت با بهره گیری از این ویژگی، گره‌هایی جذاب و کمدی‌هایی نوآورانه را به داستان اضافه کرده است، بی آنکه منطق روایت را مختل کند. او برای کنترل این سطح از عجیب پردازی، هوشمندانه به سراغ نوعی زمینه کمدی رفته است که در سینمای جهان به کمدی «هنگ اوور» شناخته می‌شود؛ البته این زمینه در فیلم صحت به شکلی کنترل شده و کاملا بومی سازی شده عرضه شده و بدین ترتیب فیلم ساز، با افزودن موضوع مصرف موادمخدر به متن قصه، دست خود را برای خلق کنش‌های بیشتر، باز‌ می‌گذارد. این عنصر، جنبه‌ای به فیلم می‌بخشد که اگر به کاراکتر‌ها به شکلی عادی داده می‌شد، ممکن بود فیلم را غیرواقعی و افراطی جلوه دهد.

اجرای بازیگران و تفاوت‌های کاراکتری

از نظر بازیگری، «صبحانه با زرافه ها»، بازیگران یکدستی ندارد. اما بهترین اجرای فیلم به هادی حجازی فر متعلق است که با ارائه تصویری کاملا متفاوت از نقش‌های گذشته خودش ظاهر می‌شود. حجازی فر در این فیلم، چنان در نقش جدید خود فرو رفته است که مخاطب هرگونه شباهت با نقش‌های پیشین او را کنار می‌گذارد.

هوتن شکیبا نیز درخشان عمل کرده است؛ هرچند در برخی لحظات، به کاراکتر‌های مشابه خود در سریال‌های قبلی سروش صحت نزدیک می‌شود. این تفاوت‌ها و دقت در انتخاب بازیگران، فضای تازه و دلپذیری به فیلم افزوده و آن را از نظر بازیگری به یکی از آثار خوب کمدی سینمای ایران تبدیل کرده است.

فضای مردانه

«صبحانه با زرافه ها» تقریبا بازیگر زن ندارد. برخلاف برخی انتقادها، فضای مردانه فیلم، یکی از نقاط قوت آن به شمار می‌رود. این فضای تک جنسیتی که نقطه مقابل فیلم قبلی صحت یعنی «جهان با من برقص» است، کمک کرده است فیلم ساز از ورطه ملودرام به دور بماند و در فضایی متفاوت، کمدی‌های جدیدی را ارائه دهد. این ویژگی، همچنین با ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه ایرانی هماهنگی دارد و به کارگردان اجازه می‌دهد خلاقیت بیشتری در خلق شوخی‌های منحصربه فرد به کار گیرد.

افول در پرده سوم

با وجود تمام ویژگی‌های مثبت، «صبحانه با زرافه ها» در یک سوم پایانی خود، از جایی که شب به صبح می‌رسد، دچار افت می‌شود و جذابیت‌های ابتدایی خود را تکرار می‌کند. این افت به گونه‌ای نیست که باعث شود تماشاگر سالن را ترک کند، اما صحت در دو پرده اول فیلم، انتظارات را به حدی بالا برده است که پرده سوم نمی‌تواند به خوبی آن‌ها را برآورده کند. 

همچنین، ناآشنا ماندن برخی شخصیت‌ها و مبهم بودن نحوه ارتباط و آشنایی میان آن ها، از دیگر ضعف‌های فیلم به شمار می‌رود که در صورت پرداخت بهتر، می‌توانست به ارتقای کلی اثر کمک کند. در میان پنج شخصیت اصلی، فقط شخصیت دکتر است که به عنوان یک کاراکتر با مختصات روشن معرفی شده است و دیگر شخصیت‌ها تا پایان به درستی پرداخت نمی‌شوند یا لااقل برای مخاطب ملموس نیستند. 

علاوه بر این، درمیان سکانس‌های مختلف فیلم، شاهد برش‌هایی سوررئال هستیم که به نظر می‌رسد صحت با این روش، قصد داشته است امضای شخصی خود را به اثر اضافه کند، با این حال این برش‌ها در برخی لحظات، به جای افزودن بر جذابیت اثر، آن را از ریتم و منطق روایی دور می‌کند و شاید با حذف یا تغییر در ساختار، فیلم انسجام بیشتری می‌یافت.