کاش سازنده این سریال، کسانی را که آنها را «استاد» خود می داند، بهتر می شناخت.
«دایره مینا»ی مهرجویی را خوب می دید، «گوزن ها»ی کیمیایی را، – سازندگان سریال تاسیان به اصطلاح روایت شان از سال های ملتهب 56 و 57 را با ارجاعی به شب های شعر گوته آغاز می کنند.
شب هایی که طیف وسیعی از روشنفکران آن زمان از تمام جریان ها در آن حضور داشتند.
به گزارش تابناک به نقل از روزنامه هم میهن؛ کارگردان سریال که خود را شاگرد بیضایی می داند بخش هایی از صحبت های او در آن شب ها را بازسازی کرده.
بیضایی در آن سخنرانی مشهورش در نقد سانسور و در دفاع از آزادی بیان سخن گفته و از آزادگی هنرمند دفاع کرده بود.
همانجا گفته بود اجازه بدهید نسبت به واژه و کلامی که ساختار سیاسی و اپوزیسیون و هنرمند و روشنفکر، همزمان آن را به کار می برند، مشکوک باشیم.
در سکانسی از سریال، دو شخصیت اصلی به روستایی رفته اند تا برای بچه ها کتاب بخوانند.
ماهی سیاه کوچولو ، اثر صمد بهرنگی را می خوانند.
کتابی که از آن به عنوان مانیفست غیررسمی چریک های فدایی خلق ایران یاد می شود؛ یکی از تندروترین گروه های چپ گرای تاریخ معاصر ایران.
گروهی که اتفاقاً در کنار حزب توده، تفکرش در سرتاسر سریال به مثابه خصم درجه یک آزادی و آبادانی ایران تصویر می شود.
source