همشهری آنلاین: ۳۰ سال است که رضا عطاران را می شناسیم. او فیلم به فیلم و سریال به سریال به یکی از ما تبدیل شد. نزدیکی عطاران به مخاطبان محصول مجموعه روایت های کمیابی بود که عطاران در پشت و مقابل دوربین آن تجسم عقیده وعقده ها، کردار و کینه ها و ریاها رویاهای ما بود. این روزها برخی نگران دور شدن عطاران ازحضور موثرش هستند. دلواپسی که در صفحات شخصی کاربران تکرار می شود. چرا برای عطاران در حالی که با یک فیلم و یک سریال در متن صنعت سرگرمی ایرانی حضور همه جانبه ایی دارد باید در گرگ و میش رسانه ایی ایستاد؟ چنین وضعیتی را برای یک استعداد قابل توجه درصنعت نمایش فارسی باید جدی گرفت؟
رضا عطاران سال های سال از دهه ۷۰ در برنامه هایی چون ساعت خوش تا سریال ها بازی و کارگردانی کرده، شما به عنوان کارگردان اولین تصویری که از عطاران دارید، چه بود؟
پدرام پورامیری: من دهه ۷۰ به دنیا آمدم و یک تصویر به خصوص از عطارن ندارم. سن من به اندازه کارنامه کاری عطاران است. آن زمان برنامه ها و سریال های خوب در دهه ۷۰ تولید شد و ما سال ها بعد بازپخش آن را دیدیم. اما در همین دوران جنگ، فیلم «ورود آقایان ممنوع» را می دیدم به نظری یکی از کمدی های خیلی خوب چند سال اخیر است و رضا عطاران موقعیت و شخصیت پردازی هایی دارد که کمتر در فیلم و سریال های کمدی دیده می شود. در این فیلم یک جنس از آدم ساده ای را بسیار دلنشین بازی می کند و یکی از کمدی های خوب عطاران است.
محسن بیگ آقا: به نظرم حضورش در ساعت خوش و لحظات طنزی که ایجاد می کرد، بسیاری به یاد ماندنی است و بعد از گذشت سال ها الان نیز که در فضای مجازی دیده می شود عالی است رضا عطاران علاوه بر بازی های ماندگار، کمدین های بزرگ دیگر را در این سال ها معرفی کرد. رضا عطاران فیلم های خیلی خوبی بازی کرده، مثل «بی خود و بی جهت» فیلمی که با این که قصه ای ندارد اما تمام کار را عطاران درمی آورد و این نشان می دهد که بازیگر توانا و مولفی است. نمی دانم چرا عطاران سریال اجل معلق را بازی کرده، او می توانست بازی نکند و به نظرم کارنامه اش را خراب کرد.
به نظر شما تفاوت رضا عطاران با دیگر کمدین ها چیست؟
محسن آقابیگ: اگر سینمای کمدی قبل از انقلاب را در نظر بگیریم یک نسل قبل از عطاران را به عنوان بازیگر طنز و کمدی مانند حمید جبلی علیرضا خمسه ایرج طهماسب و اکبری عبدی داریم. باید ببینیم چه اتفاقی برای بازیگران آن دوران افتاد. بازیگری مانند اکبر عبدی که یک مدت نتوانست کار کند و آن زمان ستاره کشی بود. بعدتر به نسل عطاران می رسیم و در مقایسه به نظرم مهمترین تفاوت در تمرکز بازی است. عطاران علاوه بر کارگردانی، بیشترین تمرکز را روی بازیگری داشت و بسیار جدی بود و به نظرم رضا عطاران بازیگر مولف است. بازیگری که در هر همکاری با یک کارگردانی نوع بازی را حفظ کرده و در نقش جدید ایفا می کند.
از نگارش «صددام» بگویید و همکاریتان را رضا عطارن؟
پدرام پورامینی: ابتدا با رضا عطاران دو سه جلسه ای گذاشتیم و ایشان به شکل کلی نظراتی دادند و بیشترین موضوع صحبت این بود که ایده باید با دقت کار شود تا به سمت و سوی دیگر نرود. سال ۱۴۰۱ سناریو را نوشتم و خوانش هایی با عطاران داشتیم و در مرحله سیناپس هم چکش کاری شود. هر دو نیمه فیلم از ابتدا در طرح و فیلمنامه وجود داشت. مسیر فیلم برای اساس درام و ضرورت آن پیش رفت. رضا عطاران امضای به خصوص خود را دارد مولفه هایی برای خودش در بازیگری دارد. از سال ۹۹ طرح اولیه بدل صددام را نوشتم این نقش با هیچ کس مذاکره نشد و اگر عطاران نمی آمد فیلم ساخته نمی شد. تجربه همکاری با او بسیار دلنشین بود، عطاران مرد نازنینی است. او اصلا قبول نکرد نقش خود صدام را بازی کند و حتی به این نقش نزدیک شود. عطاران جز حافظه تاریخی سینمای این مملکت است و نمی توان این بازیگر را نادیده گرفت.
محسن آقا بیگ: هر بازیگری جلوی دوربین می روند ابزار دست کارگردان می شود، عطاران هم کسی است که در خدمت کارگردان است و این سئوال مطرح است که بازیگر کجا می تواند خود را نشان دهد، آنجایی که کارگردان از او بازی می خواند و بازیگر به بهترین شکل کار را در می آورد. عطاران این طور است. به نظر من بازیگری در حد عطاران باید قدر خود را بداند و در نقش هایی ورود کند که لازم است. عطارانی که در دفتر یادداشت پیچیده ترین نقش را بازی کرده چرا باید در سریالی مثل «اجل معلق» بازی کند. این سریال ارتباطی با کاراکترش ندارد و عطاران باید بداند رضا عطارانی است که مردم از او توقع دارند.
source