۰۸:۳۶ – ۲۶ مرداد ۱۴۰۴
باشگاه خبرنگاران جوان؛ زهرا بالاور – کمدی سینمایی مرد عینکی به کارگردانی کریم امینی، نویسندگی حمزه صالحی و تهیه‌کنندگی سید ابراهیم عامریان از یکم مرداد ماه ۱۴۰۴ روی پرده سینما‌های سراسر کشور است.
بهرام افشاری، مهدی هاشمی، هومن حاجی عبداللهی و سام نوری بازیگران این اثر سینمایی هستند.
عدنان شاه طلایی بازیگر و منتقد سینما در نقدی درباره ساخت این فیلم سینمایی گفت: این روز‌ها خلاقیت درسینما به تدریج جایش را به ترکیب‌های تکراری و تولید انبوه داده است. مرد عینکی ساخته کریم امینی نماینده‌ای است از جریان آشفته‌ای که نه قصه دارد، نه شخصیت و نه حتی شوخ طبعی‌ای که بتواند تماشاگر را پای پرده سینما نگه دارد. ماجرای مرد عینکی از دل ایده‌ای نسبتا بامزه شروع می‌شود که چندان بد نیست؛ شخصیتی ساده دل و عینکی به نام “حلیم رایگان”. وی نظافتچی دستشویی عمومی پارک ها است و ازمردم بابت استفاده از سرویس‌ها پول می گیرد که این کار باعث اخراج واز دست دادن شغلش می‌شود و در ادامه جنجال راه می‌اندازد. مردم حاضر در پارک از اعتراض‌های حلیم فیلم می‌گیرند و فیلم به سرعت در فضای مجازی پخش می‌شود. حلیم درگیر زنجیره‌ای از اتفاقات بی‌منطق و فانتزی می‌شود، او به شدت بدشانس است و سر از چین در می‌آورد، سپس از اکوادور وبالاخره آب‌های آزاد.
وی در ادامه تاکید کرد: بنظرم این حجم از پراکندگی مکانی_روایی به جای آن که جذاب باشد، صرفا مخاطب را بازنجیره‌ای از سکانس‌های غیر منسجم، سردرگم می‌کند. فیلم کمدی است، اما ترجیح می‌دهد حوادث را با اکشن‌های دست چین شده فیلم‌های خارجی پر از حادثه، عجین کند. طنز فیلم عمدتا برپایه اغراق‌های تصویری، لهجه‌ها و شوخی‌های تکراری استوار است. در این اثر صحنه‌های اکشن خوبی قرار است روایت شود، اما اکشنش نه طراحی دارد، نه تعلیق و نه ابتکار. نتیجه کار ترکیبی است از تعقیب و گریز‌هایی بی جان و موقعیت‌هایی که گویی‌کپی ازکار‌های بی ارزش خارجی است، بی‌آنکه بومی سازی یا پردازش دراماتیکی درکار باشد.
شاه طلایی درباره تقلید مرد عینکی از آثار خارجی بیان کرد: نکته قابل تامل این است که فیلم از همان ابتدا درگیر تقلید است و از عنوان و از خط داستانی اش که شباهت با مستربین و مرد هزارچهره دارد، این امر گویا است.
وی از بازی بازیگر نقش اصلی و کارگردان اثر گفت: بهرام افشاری بازیگر توانمند و کریم امینی نیز فیلمساز خوش فکری است که هردو پیش‌تر توانشان را به اثبات رسانده بودند. درفیلم “فسیل” که داستان سه خواننده دهه پنجاه خورشیدی بود، بدلیل انتقال حس نوستالژی، روایت حرفه‌ای تری را رقم زده، ومخاطب با انسجام بیشتری ماجرا‌ها را پیگیری می‌کرد.
شاه طلایی ادامه داد: بهرام افشاری این بار در مرد عینکی، اسیر کاراکتری بی ستون است. با آنکه درپرداخت نهایی می‌توانست اینگونه نباشد؛ اما صرفا یک‌تیپ باقی می‌ماند. همچنین فیلمنامه مرد عینکی مجال ومنطق لازم را برای او فراهم نمی‌کند و فیلمنامه مشکل اصلی مرد عینکی است، مجموعه‌ای از موقعیت‌ها که گویی صرفا برای پرکردن دقایق نوشته شده‌اند و هیچ خط پیوسته‌ای در روایت دیده نمی‌شود.
وی افزود: در این اثر موقعیت‌های طنز، بیشتر بر اثر بداهه گویی بازیگران شکل گرفته است تا بر اساس یک طراحی نمایشی هدفمند؛ همچنین میزانسن‌ها ساده، نورپردازی‌ها عاری از حس فضا هستند.
وی تاکید کرد: دربرخی صحنه ها، پرش زمانی یامکانی آن‌قدر ناگهانی است که بیننده عملا از فهم ادامه روایت باز می‌ماند. مشخص است که فیلمساز علاقمند به ایجاد ریتمی سریع بوده، اما فقدان هماهنگی بین اجزا، این ریتم را به آشفتگی کشانده است. لحظاتی در فیلم وجود دارند که خالی از لطف نیستند ولبخندی ناشی از رضایت نیز برلب مخاطب می‌نشاند. معتقدم فیلم‌هایی از این دست براساس فکر یا دغدغه ساخته نمی‌شوند، بلکه محصول فضایی‌اند که در آن، سینما بیشتر محل گردش سرمایه است تا بروز اندیشه. سینمایی که فراموش کرده برای مخاطب احترام قائل شود.
وی در پایان گفت: می‌توان اینگونه عنوان کرد که فیلم سینمایی مرد عینکی، نمونه‌ای از آنچه درسال‌های اخیر بر سینمای کمدی ایران آمده است که تبدیل طنز به ابتذال، جانشین ساختن شلوغی به جای خلاقیت، فیلمی که کمی می‌خنداند و فراموش می‌شود، زیرا چیزی برای بقا ندارد.
source