به گزارش «راهبرد معاصر»؛ دهم شهریور برابر با هشتم ربیع‌الاول، روزی است که تاریخ شیعه را به نقطه‌ای حساس و سرنوشت‌ساز رساند. در این روز، امام حسن عسکری (ع)، یازدهمین پیشوای شیعیان به شهادت رسید و امامت حضرت مهدی (عج)، آخرین حجت الهی آغاز شد.
هشتم ربیع‌الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، امام حسن عسکری (ع) به دستور معتمد عباسی با زهر مسموم شدند و به شهادت رسیدند
این روز نه تنها یادآور مظلومیت و غربت امام حسن عسکری (ع)، بلکه نقطه شروع غیبت و انتظار برای ظهور منجی موعود است؛ نجات بخشی که پس از آماده سازی جهان برای ظهور خواهد آمد و آرمانشهری مهدوی را برپا خواهد نمود که همگان در آن به صلح و آرامش و در عدالت کامل زندگی خواهند کرد.
زندگی و امامت امام حسن عسکری (ع)
امام حسن عسکری (ع) سال ۲۳۲ هجری قمری در مدینه متولد شدند. ایشان فرزند امام علی النقی (ع) و پدر حضرت مهدی (عج) هستند. لقب عسکری از محل سکونت اجباری ایشان در محله عسکر شهر سامرا گرفته شده است.
امامت ایشان از سال ۲۵۴ هجری آغاز شد و تنها 6 سال به طول انجامید. در این مدت امام زیر نظر شدید حکومت عباسی قرار داشت و ارتباط ایشان با شیعیان بسیار محدود بود. با وجود این، امام توانستند با تدبیر و حکمت، شبکه‌ای از وکلا و نمایندگان را در سراسر جهان اسلام ایجاد کنند تا ارتباط با شیعیان حفظ شود.
شهادت مظلومانه و آغاز امامت حضرت مهدی (عج)
هشتم ربیع‌الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، امام حسن عسکری (ع) به دستور معتمد عباسی با زهر مسموم شدند و به شهادت رسیدند. ایشان در سن ۲۸ سالگی و در حالی که تنها فرزند خردسالی به نام مهدی (عج) داشتند، از دنیا رفتند. پیکر مطهر ایشان در کنار مرقد پدرشان در سامرا دفن شد.
با شهادت یازدهمین اختر تابناک ولایت، امامت حضرت مهدی (عج) آغاز شد. ایشان در آن زمان تنها پنج سال داشتند، اما با نشانه‌هایی که امام عسکری (ع) پیش‌تر برای یاران خاص خود بیان کرده بودند، امامت ایشان به اثبات رسید. ازجمله این نشانه‌ها نماز خواندن بر پیکر پدر بود. آغاز امامت حضرت مهدی(عج) نقطه آغاز غیبت صغری بود؛ دوره‌ای که حضرت به‌وسیله نواب خاص با شیعیان ارتباط داشتند. پس از آن، غیبت کبری آغاز و ارتباط مستقیم با امام قطع شد، اما امید به ظهور همچنان در دل مؤمنان باقی ماند.
غیبت حضرت مهدی (عج) به اذن پروردگار و جهت حفاظت از جان آن حضرت از توطئه دشمنان آغاز شد. غیبتی که در پایان به ظهوری ختم می‌شود که عدل و داد را در جهان می گستراند و ثروت و اموال زمین را صدها برابر به جهانیان عرضه می کند؛ ظهوری که بار دیگر به اذن پروردگار و در زمان مهیا بودن زمین و زمینیان و منتظران واقع می‌شود.
با شهادت یازدهمین اختر تابناک ولایت، امامت حضرت مهدی (عج) آغاز شد
طلوعی از جنس عدالت
در جهانی که خستگی از ظلم، فقر، جنگ و بی‌عدالتی در چهره انسان‌ها نقش بسته، گویی همه منتظر یک صدا هستند؛ صدایی که از دل شب برخیزد و بگوید: ای اهل عالم! من مهدی موعودم و آمده‌ام تا زمین را از نو بسازم.
در جهانی که کودکان را با گلوله هدف می‌گیرند و با گرسنگی و تشنگی دادن به شهادت می‌رسانند؛ شیعیان منتظر ظهور مهدی(عج) و جهانیان در انتظار منجی هستند.
ظهور حضرت مهدی (عج) فقط واقعه‌ای مذهبی نیست؛ بلکه نقطه عطفی در تاریخ بشریت است. لحظه‌ای که جهان پس از قرن‌ها سرگردانی به سوی نور هدایت می‌شود. روزی است که عدالت نه در شعار، بلکه در کوچه‌ها، نگاه‌ها و سفره‌های مردم جاری می‌شود.
در آرمانشهری که مهدی موعود بنا می کند، هیچ کودکی با شکم گرسنه نمی‌خوابد، هیچ انسانی به خاطر رنگ، زبان یا عقیده‌اش تحقیر نمی‌شود. مرزها معنای خود را از دست می‌دهند و دل‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شوند. حکومت مهدی (عج)، حکومتی است از جنس توحید، محبت و عقلانیت؛ نه بر پایه زور، بلکه بر پایه حقیقت.
مهدی (عج) نمی‌آید تا فقط دشمنان را شکست دهد؛ می‌آید تا دل‌ها را فتح کند. می‌آید تا انسان را به فطرت خویش بازگرداند تا یادمان بیاورد ما برای نور آفریده شده‌ایم، نه سایه‌ها. شاید زیباترین بخش این ظهور، نه قدرت بی‌نظیر امام، بلکه دعوت مهربانانه‌اش به عدالت و محبت و زیبایی باشد. در آن روز، زمین لبخند خواهد زد؛ آسمان آرام خواهد شد و انسان، پس از قرن‌ها غربت به خانه‌اش بازخواهد گشت.
حالا در روزی که آغازگر امامت آخرین منجی عالم بشریت است، شیعیان و منتظران با دوازدهمین خورشید امامت تجدید بیعتی قلبی و اجتماعی خواهند داشت.
تجدید بیعتی جهانی
تجدید بیعت با حضرت مهدی (عج) در روز هشتم ربیع‌الاول، نه فقط مراسمی نمادین، بلکه تعهدی قلبی و اجتماعی و یادآور مسئولیت‌های فردی و جمعی در مسیر انتظار است.
شیعه منتظر، تنها کسی نیست که چشم به راه ظهور دارد و خواب زوتوپیای آرمانی می‌بیند، بلکه کسی است که در مسیر عدالت، تقوا، و اصلاح جامعه گام برمی‌دارد. این بیعت، تجدید امید به آینده‌ای روشن، به جهانی است که در آن ظلم رخت بربسته و عدالت حاکم خواهد شد.
هشتم ربیع‌الاول در تقویم شیعه نقطه اتصال تاریخ با آینده است؛ جایی که گذشته پر از رنج و شهادت، به آینده‌ای پر از امید و ظهور پیوند می‌خورد. شیعیان این روز را به عنوان «عید بیعت» می‌شناسند؛ روزی که مؤمنان با امام غایب خود تجدید عهد می‌کنند. این روز، پلی است میان شهادت و ظهور، میان رنج و امید، میان غیبت و حضور.
source