عضی از برنامه‌ها هستند که تاریخ انقضا ندارند. یک جورهایی انگار به دل تاریخ سنجاق شدند و هیچ وقت عمرشان به سر نمی‌رسد.
برترین‌ها: بعضی از برنامه‌ها هستند که تاریخ انقضا ندارند. یک جورهایی انگار به دل تاریخ سنجاق شدند و هیچ‌وقت عمرشان به سر نمی‌رسد. طبیعتا هر برنامه‌ای به خواست تلویزیون می‌تواند سالهای سال ادامه پیدا کند اما مسئله اینجاست که چرا این برنامه‌ها با گذشت سال‌ها هنوز هم ارجاع‌پذیرند. در ادامه به سراغ مرور چند مورد از رئالیتی‌شوهای قدیمی می‌رویم. آن‌هایی که دست‌کم مثل تولیدات امروزی آبکی نیستند. در انتخاب تصاویر برای این مطلب بنا به ملاحظات دچار محدودیت بودیم. اجالاتا همین تصاویر را از ما بپذیرید. با ما همراه باشید.
میخک نقره‌ای
برنامه میخک نقره‌ای را فریدون فرخزاد در دهه 50 راه می‌اندازد و کارش می‌گیرد. شاعر چپ‌گرای مقیم مونیخ، در دورترین نقطه از اندیشه‌های مبارزاتی چپ‌های دهه پنجاه ایران، تبدیل به یک شومن خوش‌صحبت خوشگذران می‌شود که متخصص معرفی استعدادهای جوان و البته حرکات خاص خودش در حین اجرای برنامه است. «شوی میخک نقره‌ای» فرخزاد از پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیونی آن روزگار بود و بسیاری از خوانندگان معروف در این برنامه کشف و معرفی شدند.
شوی پنجره‌ها
یکی از برنامه های نمایشی تلویزیون ملی ایران در سالهای قبل از انقلاب، “شوی پنجره‌ها” بود. این برنامه به تهیه‌کنندگی برادران شیروان‌بیگی در دهه ۵۰ ساخته شد. این شو که شامل برنامه‌های کوتاه طنز، میان‌برنامه و خوانندگی بود، در خانه‌های نزدیکی ساختمان رادیو تلویزیون ملی ایران (جهت دسترسی آسان) ساخته شد. یکی دیگر از ویژگی این خانه‌ها این بود که دارای پنجره‌های زیادی بودند تا با نام و عنوان برنامه و تیتراژ آن همخوانی داشته باشند. آزاده وزیری اجرای برنامه شوی پنجره‌ها را بر عهده داشت. یکی از خانه‌هایی که بیشترین قسمت‌ها در آن ضبط شد در خیابان ولیعصر انتهای کوچه شناسا واقع و به خانه‌ی باغ پیرایش مشهور بود. مجله جوانان طی گزارشی قیمت این خانه را سی و شش میلیون تومان اعلام کرده بود که بعد از انتشار این خبر، مامورین اداره مالیات سراغ صاحبخانه رفته و مالیات سنگینی بر دارایی او وضع کردند.
شوی رنگارنگ
“رنگارنگ” یک نمایش تلویزیونی به تهیه‌کنندگی و کارگردانی اسماعیل احمدی و داوود جم بود و با اجرای خوانندگان مطرح ایران بود که از سال ۱۳۵۵ تا چند هفته پیش از وقوع انقلاب ۵۷ از شبکه دو تلویزیون ملی ایران پخش می‌شد. اولین قسمت این برنامه همزمان با جشن مهرگان و رنگی شدن شبکه دوم تلویزیون ملی ایران آغاز شد و ۳۰ دقیقه مدت زمان آن بود. فرزانه تأییدی به عنوان مجری در اولین قسمت این برنامه حضور داشت ولی وقتی قسمت دوم برنامه پس از یک وقفه یک ماهه پخش شد، کارگردانان برنامه تصمیم گرفتند تا از مجری استفاده نکنند. بعدها گوگوش و هایده نیز در قسمت‌هایی از این برنامه در کنار اجرای ترانه‌های خود به عنوان مجری هم ظاهر شدند. این برنامه به قدری مورد توجه قرار گرفت که قسمت‌هایی از آن بعدها به کشورهای همسایه از جمله کویت، بحرین، افغانستان و مصر نیز فروخته شد.
نمایش مورچه‌داره
پیش‌پرده نمایش‌های سنتی زنانه (معروف به مورچه داره) نام یکی از برنامه‌های موزیکال سنتی و طنز نمایشی تلویزیون ملی ایران بود که همزمان با جشن نوروز در شبانگاه دوم فروردین سال ۱۳۵۷ از کانال دو این رسانه پخش گردید. این پیش‌پرده در کنار پیش‌پرده استعمار در آستین (معروف به عفریته ماچین) هر دو از کارهای رضا میرلوحی بودند که بعد از رکود سینما تصمیم گرفته بود به تلویزیون بپیوندد و در زمینه هنرهای سنتی، نمایش‌هایی را عرضه کند. این پیش‌پرده‌ها با همکاری نوازندگان قدیمی خیابان سیروس اجرا می‌شدند. این نمایش‌ها بر اساس این اندیشه که چگونه می‌توان با کنار هم نشاندن نمایش‌های میدانی، قهوه‌خانه‌ای و تخت‌حوضی نمایش تازه‌ای ساخت تهیه و ساخته شده بودند.
شبکه صفر
شبکه صفر در برگیرنده یک سری مطالب کوتاه کمدی انتقادی در مورد مسائل جامعه بود. ملغمه‌ای از انتقاد و طنز که تبدیل به یکی از برنامه‌های انتقادی سالهای دهه ۵۰ شد. برنامه‌ای با کارگردانی حسن خیاط‌باشی که خود نیز نقش مدیر این شبکه خیالی را بازی می‌کرد. نام مدیر شبکه “مهندس بیلی” بود. شبکه خیالی “صفر” برای آنکه بی‌اثر بودن خود را بیشتر نمایش دهد شماره صفر را به خود اختصاص داده بود. گویی اصلا به حساب نباید بیاید. نیمی از بهترین گویندگان طنز نظیر منوچهر آذری، محسن یوسف‌بیک، علیرضا جاویدنیا و فرهنگ مهرپرور در کنار گوگوش کار خود را با این برنامه آغاز نمودند.
source