جایی در سینه کش کوه و میان درخت، سنگ و سکوت بوستان جمشیدیه، مجسمه ای از مش اسماعیل درخشش هنر مجسمه سازی را به رخ رهگذران می کشد؛ بزی آهنی با تکه های فلز و مفتول به خاطرات کودکی مش اسماعیل جان بخشیده است.
– جایی در سینه کش کوه و میان درخت، سنگ و سکوت بوستان جمشیدیه، مجسمه ای از مش اسماعیل درخشش هنر مجسمه سازی را به رخ رهگذران می کشد؛ بزی آهنی با تکه های فلز و مفتول به خاطرات کودکی مش اسماعیل جان بخشیده است.
توکل اسماعیلی، معروف به مش اسماعیل، یکی از چهره های متفاوت مجسمه سازی است؛ هنرمند خودآموخته که از دل زندگی روزمره و تجربه های شخصی اش، راهی به دنیای هنر باز کرد.
به گزارش همشهری آنلاین، شاید کمتر کسی باور می کرد مستخدم کارگاه مجسمه سازی دانشکده هنرهای زیبا، روزی خودش تبدیل به مجسمه ساز شود؛ اما سرنوشت، مستخدمی را به هنرمندی فاخر مبدل کرد و سرانجامی خوش برای او رقم زد.
علیرضا زمانی، تهران پژوه درباره توکل اسماعیلی و آثار نصب شده او در گوشه و کنار تهران می گوید: مش اسماعیل مجسمه هایش را از دل خاطرات روستا و کودکی بیرون می کشید؛ بزهایی با یال های آهنی بلند که گاهی خشن و گاهی مهربان به نظر می رسیدند.
همین بزها بودند که باعث شهرت او شدند.
source